Kahramanmaraş'ın Çamlıbel mevkiinden yükselen dumanlar, sadece ağaçları değil, içimizi de yakıyor. Her bir alev, toprağın derinliklerine kök salmış umutları, nice hatırayı ve geleceğe dair hayalleri kül ediyor gibi. Göz göre göre yitip giden o yemyeşil örtü, ciğerimizden bir parça koparıyor sanki.
İtfaiye ekipleri canla başla mücadele ederken, her siren sesi yüreğimize bir kor düşürüyor. Dualarımız, ellerinde hortumlarla alevlere meydan okuyan kahramanlarla; gözyaşlarımız, yanan her fidana akıyor. Toprağın kokusuyla harmanlanan duman, içimize işleyen bir kederin de habercisi.
Şimdi sessizce bekliyoruz, rüzgarın yön değiştirmesini, yağmurun bereketini, bu kabusun bir an önce sona ermesini. Çamlıbel'in yeniden yeşereceği, yaraların sarılacağı günleri düşlüyoruz. Çünkü biliyoruz ki, doğa ana ne kadar yansa da, umutlarımız asla küle dönmeyecek. Bu acıyı birlikte yaşayacak, birlikte saracağız yaralarımızı. Çamlıbel'i yeniden ayağa kaldırana dek, yüreğimizde bu yangının izi kalacak.
